www.vangrijzemistnaarrozewolk.nl

Als er een vrouw tegenover me zit die zich diep ellendig voelt omdat ze tijdens die paar PMS dagen van de maand weer eens is uitgevallen tegen haar man of kinderen, dan gaan direct mijn voelsprieten uit.

Wat veroorzaakt jouw woede is dan het eerste waar ik achter wil komen. Dat dat niet het gedrag is van de ander is een ding dat zeker is. Dat is slechts een spiegel waar in gekeken mag worden. En die veel te vaak wordt genegeerd. 

Vaak zijn het oude pijnen die je terugtrekken, je doen ontvlammen.
Het niet gehoord voelen toen je een klein meisje was.
Mensen die over je grenzen zijn gegaan.
Misschien ben je vroeger wel gepest en doet het gedrag van je kind je terugdenken aan die tijd, 

Bedenk je maar eens welke pijn, woede en frustratie daar al zo lang ligt te sluimeren. En die thuis binnen de veilige muren van je huis naar buiten komt.
Helaas dan wel vaak over de rug van de mensen waar je het meest van houd. 

De meeste tijd lukt het je waarschijnlijk  nog aardig om je in te houden. Een beetje spanning in de schouders, strakke kaken dat wel. Maar die paar dagen in de maand dan is het simpelweg niet tegen te houden. Dan ontvlam je letterlijk bij de kleinste tegenslag, tegenwoord of laat staan bij een driftbui of een grote mond. Vuurspuwend sla je dan met woorden om je heen. En je ziet het jezelf doen maar kunt het gewoon niet stoppen. Het voelt bijna lekker om te zien dat je woorden aankomen. Om als de razernij is gezakt terug te vallen in een die gat van schaamte en schuldgevoel. Jezelf afvragend of je wel helemaal lekker in je bovenkamer bent. 

Dit is zomaar een situatie schets uit de praktijk en de grootste reden voor veel van mijn cliënten om aan de slag te gaan met het doorbreken van deze maandelijkse uitbarstingen die we ook wel kennen als PMS.

Want wordt dit dan puur en alleen veroorzaakt door hormonen die van de leg zijn?
Ik denk dat we daar even dieper op in mogen zoomen. Op het moment dat het lichaam in hormonale disbalans is lijkt de filter te verdwijnen waarmee je je pijn verborgen kunt houden. Die paar dagen voor je menstruatie is het moment dat er een dip ontstaat in je hormonen en alles wat er dan op de achtergrond speelt komt als een malle naar de voorgrond. Je bent je veel meer bewust van je emoties en gedachtes dus is er geen ontsnappen aan. Je zou dus kunnen zeggen dat als je de oude pijnen opruimt er ruimte ontstaat om er gewoon te kunnen zijn die paar dagen, Doe je dat niet dan zorgt deze pijn dat de disbalans in stand blijft en zelfs erger wordt door de stress die deze ingehouden emoties veroorzaken in je lichaam.

Wat ik zie in de praktijk is dat op het moment dat de trigger die de uitbarsting veroorzaakt is aangepakt er rust ontstaat. Is er dan geen disbalans meer in de hormonen? Dat kan zeker wel dus is het ook zaak om dat stuk mee te nemen. Wat is er nodig om een totale balans terug te krijgen zowel mentaal, fysiek, en emotioneel is het eerste wat we in kaart brengen. Wat ik wil zeggen is dat het heel belangrijk is om dieper te kijken als alleen naar leefstijl. Wat ligt er onder jouw gedrag?

Is het noodzakelijk om precies te weten waar jou pijn is ontstaan waar deze vandaan komt.
Ik ben van mening van niet. Het is misschien een eerste reactie om te gaan wijzen naar gebeurtenissen uit het verleden, naar opvoeders die tekort zijn geschoten of wat dan ook. Dat is helemaal niet erg, maar realiseer je dat je niet in het verleden leeft maar hier en nu. En als je bijvoorbeeld je opvoeding de schuld blijft geven van jouw pijn je niet bij machte bent om deze nog te veranderen. Wat gebeurt is gebeurt. En door de schuld en oplossing daar te zoeken zet je jezelf dan ook vast in het probleem. Het is naar mijn idee de bedoeling om te gaan kijken wat jij hier en nu kunt doen om deze pijn voor jezelf en voor je kinderen op te lossen. Dat kan alleen maar als je de volledige verantwoordelijkheid hiervoor gaat nemen. Alles stuk voor stuk aankijken. Naar binnen kijken waar er bij jou iets wordt aangeraakt zonder te wijzen naar de ander. Dat is verantwoordelijkheid nemen en daar is moed voor nodig.

Als het gaat over kinderen dan gaat mijn vuurtje aan. 
Vrijheid is een hele grote kernwaarde voor mij. En vrijheid betekent daarbij ook emotionele vrijheid. Vrijheid om te kunnen zijn wie je bent. Om op te kunnen groeien tot wie je bent. Om gezien te worden zoals je bent. Met alles er op en er aan. 

Ik vraag me af of wij als volwassen wel in de gaten hebben wat we doorgeven aan onze kinderen door niet aanwezig te zijn bij onszelf. Wat is het voorbeeld dat je hiermee geeft aan je kind. Moeders die last hebben van minderwaardige gevoelens, onzekerheid die is ontstaan ooit in haar leven. Waarschijnlijk doorgegeven van generatie op generatie. Ik wil deze vrouwen bewust maken dat ze deze cirkel hier en nu kunnen verbreken. Voor zichzelf en voor hun kinderen. Denk aan de woede en frustratie die je steeds weer kunnen overvallen en die je niet in je kunt houden. Wat geef je daar voor boodschap mee aan je kind? 

 

Wat is jouw eigenbeeld. Vind je jezelf een mooie vrouw, heb je een stem die je laat horen of kruip je weg en verstop je je.
Dat is als je moeder bent geen optie meer toch? Wat ik je wil vragen is om te onderzoeken waar jouw pijnen zitten. Welke interne blauwe plekken er worden aangeraakt op het moment dat je kind niet naar je luistert. Blauwe plekken die er al heel lang zitten en verbonden zijn met gebeurtenissen van heel lang geleden, maar welke nu uitwerking hebben op hoe jij uitvalt tegen jouw kind als het niet naar je luistert. Waar ben je dan mee bezig? Feitelijk een zelfde soort patroon bij hem of haar inplanten. Want een kind luistert niet naar wat je zegt maar doet na wat jij doet. En wat wij als ouders voordoen wordt de waarheid in hun beleving.

En als we niet oppassen zijn of haar innerlijke criticus waar wij allemaal zo hard mee aan het stoeien zijn. Is dat niet wat we juist kostte wat het kost willen voorkomen?

Herken jij jezelf in dit verhaal weet dat jij nu kunt kiezen voor iets anders, zullen we even kennismaken?

Liefs Sarah