Ik moet zeggen, ik vond het echt heel heftig om moeder te worden. De grootste struggle was dat ik sowieso heel al erg gestrest was van mezelf. Ik moest aan van alles voldoen en vanuit die onzekerheid ervaarde ik een lage eigenwaarde. Ik was dus altijd al aan het overcompenseren überhaupt voordat ik zwanger werd. Dus dat kwam er nog eens even bij. Eigenlijk was ik al een soort van uitgeput. Een Stressbal. Had altijd al het gevoel dat ik twee passen achterliep of misschien wel 10.

De bevalling en de kraamtijd vond ik ook heel uitputtend. Ik weet niet zo goed hoe ik dat uit moet leggen, maar ik denk dat ik zelf niet in staat was om de connectie te maken. Ik vond dat heel ingewikkeld. Had ook wel heel erg zoiets van. Wat moet ik voelen en voel ik dat dan wel. Dus een soort van regels hè waar je aan moet voldoen. 

Ik vond het heel erg verwarrend. Ik weet niet hoe ik het anders moet zeggen. Je krijgt ook natuurlijk wel dat mensen erg focussen op die roze wolk. Van geniet ervan en dit is het mooiste wat je overkomt. En ik dacht echt: ja? Is dat zo? En hoe voelt dat dan? En voel ik dat dan ook, of ben ik dan net diegene die het niet voelt? Ik weet niet, ik vond het allemaal heel ingewikkeld. Probeerde het een soort van perfect te krijgen, zodat het ging zoals het hoort.

Dat is ook wel sowieso wat bij mij het grote euvel was zeg maar. Dat ik sowieso altijd allemaal regels had voor mezelf waar ik aan moest voldoen, dus hier gebeurde dat dan eigenlijk ook weer. 

Waardoor ik er niet meer van kon genieten. Het thema waar mijn leven op dat moment om draaide was wel echt stress en uitputting…

Nou zie ik mezelf ook niet echt als een soort van oermoeder, dus Ik had ook best wel issues met “o ik ben nu moeder” en daar vond ik wat van. Ik wilde vooral geen “moeder” moeder zijn, ik had daar een bepaald beeld bij blijkbaar en daar wilde ik niet bij horen. Daar heb ik wel van geleerd. Dat dat veel te kortzichtig is.  

Wat ik één van de grootste struggels vond, is toen ik weer ging werken na mijn verlof. Als ik op mijn werk was voelde ik me schuldig naar mijn kind, want Ik ben nu niet bij mijn kind of in ieder geval niet genoeg. En ik werkte heel ver weg en vond dat helemaal niet fijn, want als er dan iets was, dan was ik dus nog twee uur bezig om daar te komen. Het voelde heel onprettig. 

Als ik dan thuis was, had ik weer schuldgevoel naar mijn werk, want daar moest ook nog zoveel gebeuren, dus ik was eigenlijk de hele tijd gestrest. Waar ik ook was voelde ik me schuldig dat ik niet elders was. Dat vond ik heftig. 

Ook de intense tijd van werken, gecombineerd met gebroken nachten. Ondertussen leren hoe het is om moeder te zijn en dan bedoel ik echt niet alleen een luier verschonen, maar ook hoe ga je om met de emoties. Of dat je ziet dat je kind niet happy is. Het is gewoon zo veelomvattend. Dat kan je van tevoren echt niet bedenken.

Mijn patroon was dan snel, doorgaan, doorgaan, doorgaan. En ik voelde dus ik heb nog meer ballen In de lucht te houden, dus nog harder lopen. Ik kan nooit meer zitten. Dat is wat er gebeurde. Het is sowieso een wonder dat ik nooit een burn-out heb gehad. Ik denk dat Creatrix in die zin op tijd kwam. 

Die hormonen vond ik ook echt intens. Het uitte zich vooral emotioneel, zeg maar. Ik ervaarde wel veel moodswings. Daarnaast was ik ook altijd heel moe. Ik weet nog dat ik als ik op mijn werk achter mijn laptop aan het werk was dat ik zo graag even in mijn hoofd wilde neerleggen heel even maar.

Het was zo aanwezig. Dat besefte ik me toen nog niet zo. Ja, ik besefte het me wel, maar als ik er nu op terugkijk, denk ik, wat was ik in godsnaam aan het doen? Dat ik daar dan ook niet actie op ondernam!

Zo bizar. Maar dan zit je er dus zo in en je ziet het gewoon niet. Maar je weet ook niet hoe het anders moet doen. Dat wist ik ook oprecht niet al dacht ik er wel over. Maar ja waar moest ik dan inleveren. Omdat je zo in je belemmeringen zit of je angsten om tekort te schieten. Dat is zo de focus dat je niet ziet van nou dan laat ik die bal toch lekker vallen, boeien. Dat was ondenkbaar! Ik kon niks laten vallen. Het was dan ook een vorm van controle houden. Ik was vooral met mijn hoofd aan het leven.

Ik voelde heel veel angst alleen herkende ik het niet als angst.

Toen een collega op een gegeven moment zei “Hoe meer ik aan mijn hoofd heb, hoe strakker ik aan de touwtjes ga trekken”. Realiseerde ik me. Dat is exact wat ik ook doe! Dat was een hele duidelijke omschrijving. Ik dacht ja, dat doe ik ook! Dus ik zag wel wat ik beter anders zou kunnen doen, maar ik wist niet hoe ik dat dan moest doen. Gelukkig kwam toen al gauw Creatrix op mijn pad. Ik ontdekte Creatrix doordat ik deelnam aan een workshop over work-life balance. Want tja, die was bij mij toen ver te zoeken, die balans. En omdat ik die balans wel heel graag wilde veranderen en de continue stress die ik voelde kwijt wilde raken, had ik het besluit om het Creatrix traject te gaan doen snel gemaakt.

Toen ik eenmaal mijn Creatrix traject achter de rug had merkte ik voor mijzelf heel veel verschil. Ik kon daardoor eindelijk al die ballen loslaten. Ook had ik veel meer vrije tijd dus ik had niet meer die werkdruk. En die is ook nooit meer teruggekomen, omdat ik nooit meer terug ben gegaan in dat werk. Dus er was veel meer rust. Het stukje waarin ik mezelf kon afwijzen van:

Ik ben geen goede moeder

Ik ben niet goed voor mijn kinderen. 

Ik moet het allemaal maar leuk vinden. 

Dat heb ik wel wat wat meer los kunnen laten en dat heeft rust gebracht, waardoor ik eigenlijk gewoon een leukere moeder ben. 

Ik merkte ook dat bij mijn dochter dingen veranderde. Waar ze eerst best wel gereserveerd, moeilijk te benaderen, eigenlijk best wel in zichzelf was. Merkte ik dat ze blijer en zorgelozer werd. En meer benaderbaar. Ook al kan ik dat ook niet uitleggen hoe dat kan. 

Dat is waarschijnlijk omdat er bij mij ook meer deuren open zijn gegaan en het gewoon meer kan stromen en dat dus ook dat effect op haar heeft gehad. Dat ik haar ineens veel beter kon bereiken. 

Toen ik voor de tweede keer zwanger werd was dit zo anders als de eerste keer. Niet zozeer het fysieke, want ik vind een zwangerschap gewoon heftig. Ik had weer een lage bloeddruk, maar emotioneel voelde ik me veel beter. Ik had niet meer zo’n last van dat hormonale wat ik bij die eerste zwangerschap wel zo heb ervaren. Dus het was heel relaxed. Wat natuurlijk wel meespeelde is dat ik niet werkte, dus dat is natuurlijk ook wel echt heel anders. Als ik me beroerd voelde, ging ik gewoon liggen. Ik was wel mijn bedrijf aan het opzetten, maar ik deed daarin ook echt rustig aan. Voelde me veel beter daarin emotioneel. En energieker. Dus dat hele stuk was anders. Ook toen zij geboren werd was het anders. Waarschijnlijk heeft dit er ook mee te maken dat het de tweede was. Omdat je gewoon minder onzeker bent en je niet meteen denkt dat ze doodgaan als er iets is. Het was veel zorgelozer, veel rustiger en veel minder aan mezelf twijfelen van doe ik het wel goed. Dus ja, dat was wel echt een hele andere beleving. 

Wat ik zou willen meegeven aan mijn dochters over moeder worden:

Als mijn dochters later zelf kinderen zouden krijgen zou ik ze een stukje realiteit mee willen geven. Zodat zij niet in die fuik stappen van: Het moet een roze wolk zijn en dat ik dat een soort van instant hou. Dus ik zou ze eigenlijk een heel realistisch beeld willen geven. Een gebalanceerd verhaal van weet dat beide kanten oké zijn. Weet dat het heel normaal is dat je beide zal ervaren. Dat het een hele reis is die gewoon erbij komt kijken. 

En dat als je patronen uit je familie wilt doorbreken dat dat altijd kan als je dat zelf wilt. Je kan slachtoffer zijn en denken het is me allemaal overkomen en door een slechte jeugd kan ik dit of dat niet maar ik geloof daar niet in. Ik geloof dat je altijd kunt denken: ik ga het anders doen en daarmee aan het werk. Dat is iets wat ik ze ook wel zou willen geven. Ontstijg die shit. Ook als zij last hebben van wat ik heb gedaan. Dat kunnen zij ook weer doorbreken, zodat zij het op hun manier kunnen doen.

Josien