Ik keek er heel erg naar uit om moeder te worden. We waren al ruim 4 jaar bezig om zwanger te worden en uiteindelijk ben ik rond onze bruiloft zwanger geworden. Ik durfde eigenlijk pas vrij laat tegen mensen te zeggen dat ik zwanger was, omdat ik bang was voor een miskraam. Later in de zwangerschap kreeg ik al vrij snel last van mijn buik met lopen. Ik had het gevoel dat mijn buik eraf ging vallen, dat kan natuurlijk niet, maar het was dus een heel gek trekgevoel in mijn buik/baarmoeder. Al met al heb ik niet erg genoten van het zwanger zijn, door de zorgen. Uiteindelijk braken met 27 weken mijn vliezen. Naast de zorgen heb ik ook juist een gevoel (instinct) gehad dat het goed zou komen. Ik had een droom gehad over een jongetje van een jaar of 1,5 a 2 jaar die voor me stond. Ik wist hierdoor al dat het een jongen zou worden en dit werd bevestigd bij de 20 weken echo. Toen uiteindelijk mijn vliezen braken wist ik ook dat het goed zou komen, omdat ik moest denken aan het jongetje dat ik had gezien in mijn droom.

Doordat mijn vliezen waren gebroken kwam ik in het ziekenhuis terecht. Na 1 week was het redelijk stabiel en mocht ik naar huis. Eenmaal thuis begon het na een paar dagen te bloeden, waardoor ik weer terug ging naar het ziekenhuis. Ook dat nam weer af, maar op het moment dat ik weer meer mocht gaan doen, kwam het in alle hevigheid terug en hebben ze besloten om ons mannetje te gaan halen. Boaz is uiteindelijk met 29 weken en 1 dag geboren. Toen brak er een heftige tijd aan. Ik zat vanaf dat moment in een overlevingsstand waar ik wel een hele tijd in heb gezeten. 

Door de hele situatie voelde ik me enorm verbonden met Boaz, dus dat wat betreft ervaarde ik wel echt een soort oergevoel. Alleen ja, ik had het me natuurlijk heel anders voorgesteld. Ervaarde het vooral als 1 grote rollercoaster, omdat ik nog in de overlevingsstand zat. Ik was aan het vechten voor mijnkind en voor mezelf. Daarnaast ervaarde ik een soort jaloezie naar moeders waarbij het in mijn ogen wel normaal was gegaan.

Ik weet ook nog dat ik Boaz niet los kon laten. Het idee dat ik moest gaan solliciteren en werken en hem wegbrengen dat ging er al niet echt in. En aan de andere kant wil je ook wel af en toe een momentje voor jezelf. Het had ook te maken met dat ik anderen niet met mijn kind vertrouwde. Op een gegeven moment was er wel een gastouder die ik vertrouwde en waar hij heel even is geweest toen ik weer ging proberen te werken. Vanaf toen lukte het me wel beter om hem af en toe los te gaan laten. Verder zat ik ook in allerlei trajecten met Boaz vanwege zijn vroeggeboorte wat dubbel is. Aan de ene kant is het fijn omdat die mensen je beter begrijpen, maar aan de andere kant werd ik er daardoor ook de hele tijd mee geconfronteerd. Al met al was ik wel heel gelukkig met het moeder zijn. Toen Boaz ongeveer 1 jaar werd, werd ik opnieuw zwanger. Omdat het zo lang geduurd had bij Boaz om zwanger te worden, hadden we zoiets van vanaf het moment dat ik weer zwanger mocht worden dat we niks meer gingen gebruiken. Ik werd meteen zwanger. Dat vond ik ook erg dubbel. Ik was super blij dat we nog een kindje gingen krijgen en aan de andere kant was het voor mijn gevoel net te snel op elkaar. Al heb ik dat laatste vooral gemerkt na de bevalling. Beide kinderen zijn met een keizersnede gebeurt en de tweede was heftiger dan de eerste door verklevingen in mijn buik. Toen ik Zanna voor het eerst zag voelde het als enorme rijkdom. We waren met zijn drieën en we zaten daardoor ook echt even in een roze bubbel ondanks de heftige operatie. Toen opa en oma op visite kwamen met Boaz, voelde ik me meteen helemaal verscheurd worden. Zo’n gevoel van hoe kan ik er nou voor beide zijn. 

Eenmaal thuis werd Zanna na 1,5 week een huilbaby overdag ik kon daar helemaal niet mee om gaan. Daar ging het met mij eigenlijk al snel berg afwaarts. Ik weet niet meer precies hoe oud Zanna precies was dat ik mijn man opbelde om te zeggen dat hij naar huis moest komen omdat ik mezelf niet meer vertrouwde met de kinderen. Met Zanna ging het tegen die tijd eigenlijk al prima, ze was geen huilbaby meer, maar ik had zelf inmiddels een postnatale depressie ontwikkeld. We zijn toen naar de huisarts gegaan, daarnaast had ik een vrouw gevonden die je kon helpen met een pil en in overleg met beide ging ik aan de hormoonpillen. Door die pillen ging het al snel wel wat beter, maar echt helpen deed het ook niet. 

Uiteindelijk ben ik Creatrix tegengekomen en de opleiding gaan volgen toen Zanna 7 maanden was. Dit heeft mij wel heel erg geholpen. Als ik nog terugkijk dan denk ik echt wat voor een heks was ik niet geweest voor mijn kinderen als ik dat niet tegengekomen was.

Dat gevoel van ergens tegenaan lopen heb ik eigenlijk pas echt ervaren toen Zanna erbij was gekomen. Ik denk dat ik tussen Boaz en Zanna sowieso in een overlevingsstand heb gestaan. En op het moment dat ik weer zwanger werd hielpen de hormonen mij juist om me lekkerder te voelen. De klap kwam daardoor pas goed toen Zanna geboren werd. 

Ik liep er tegenaan dat ik voor mijn gevoel niet voor ze kon zorgen. En ik voelde me op dat moment ook zo depressief/burn out dat ik nergens zin in had. Heel snel overprikkeld, de dagen overleven, heel moe, geen plezier.

De oude worden was ook geen optie, want voor de kids was het al duidelijk dat ik niet op mijn pad liep. Teveel afgedwaald van wie ik ben en vooral van wat wil ik. Dat wist ik voor de geboorte van Boaz niet en daar zat dan ook een groot probleem voor mezelf. Ik zie het juist ook zo dat de kinderen een enorme spiegel zijn voor mij. Als ik lekker in mijn vel zit, loopt het thuis ook een stuk soepeler. Ik ben vanaf dat Boaz 6 maanden was 2 intensieve coachweekenden gaan volgen, waarna ik besloten heb een paardencoach opleiding te gaan volgen die ik net voor mijn tweede bevalling heb afgerond. Daarna is Creatrix op mijn pad gekomen toen Zanna 7 maanden was. Dat heeft mij enorm geholpen. Ook daarna was niet alles koek en ei.

Dat heeft ook nog wel heel wat voeten in de aarde gehad. Eigenlijk ben ik me pas 1 jaar geleden gaan beseffen dat ik niks deed waar ik zelf energie uit haal. De kinderen kwamen altijd op de 1e plaats en dat komen ze in principe nog steeds, maar dan wel na mezelf. Ik denk dat daar het grootste verschil in zit. Als mijn batterij leeg is, kan ik er ook niet voor de kinderen zijn. Dus zal ik eerst voor mijzelf moeten zorgen. En dat is tegelijkertijd ook nog steeds af en toe en worsteling. De afgelopen jaren is Boaz heel veel ziek geweest. Hij heeft vrij weinig overgehouden aan de vroeggeboorte, maar wel dat zijn energieniveau laag is, waardoor zijn weerstand ook vrij laag is en als dat niet in balans is word hij heel snel ziek. Wat pas sinds kort bij mij echt is

doorgedrongen is dat ik Creatrix meer voor mezelf heb gedaan en dat paardencoaching veel meer is waar mijn hart van gaat stromen. Dus daar ga ik nu echt werk van maken!

Wat ik zou willen meegeven aan mijn dochters over moeder worden::

Ik hoop dat zij nu en gedurende haar leven al veel meer in haar eigen kracht/wijsheid mag staan, dat dat haar niet ontnomen word, waardoor ze het opnieuw moet gaan vinden. Wat ik haar vooral mee wil geven is dat ze dicht bij zichzelf mag blijven en daarop mag vertrouwen. Dat ze het niet buiten zichzelf gaat zoeken. Dus dat betekent dat mijn eigen ontwikkeling ook nooit stil zal staan, omdat ik weet dat als ik dat zelf niet doe, ik het ook niet kan voortleven. Wat ik haar ook mee wil geven, dat hangt overal mee samen, is dat ze altijd op haar eigen intuïtie mag vertrouwen. Dat zal haar gelijk meer vertrouwen geven in het moederschap.

Tamara