Toen ik voor het eerst moeder werd kon ik mij er nog moeilijk een voorstelling van maken. Als jong meisje had ik niet echt het verlangen om moeder te worden en ik heb lang gedacht dat ik helemaal geen kinderen wilde. Totdat er een nichtje werd geboren. Toen kwam het moedergevoel heel instinctief in mij naar boven en dacht ik meteen ‘dat wil ik ook!’ Maar hoe ik het zou vinden als moeder, daar had ik niet heel erg een beeld bij. Zwanger zijn vond ik heel erg Leuk! Afgezien van de misselijkheid, vond ik de aandacht die ik kreeg wel erg fijn. Ik was niet bang voor de bevalling en als ik de verhalen van mijn moeder hoorde ‘viel het ook allemaal best mee’. Ik had mezelf ingelezen en een yogacursus gedaan, dan moest het wel goed komen. Helaas was dat niet zo en heb ik een heftige eerste bevalling gehad. Deze moest worden opgewekt, met als gevolg veel weeënstormen. Tijdens het persen kon ik niet meer en raakte ik ‘out’ en helemaal van de kaart. Daar heb ik ook weinig herinnering meer aan. Ik was helemaal stuk. Voelde me wel meteen moeder. Het was nog heel onwerkelijk maar zo mooi en direct wist ik: hier gaan we voor zorgen. 

De eerste periode vond ik heel fijn en ik leerde allemaal nieuwe dingen. Het verlof kon wat mij betreft niet lang genoeg duren en ik zag er tegenop op weer aan het werk te gaan. Ik heb lang moeten wennen aan het moederschap en dan vooral dat je vrijheid in één keer weg is. Als je al een helder beeld hebt van hoe het moederschap voor je is of kinderen in je omgeving hebt, dan lukt voorbereiden hierop misschien beter maar dat had ik niet. 

Toen ik weer aan het werk ging, heb ik wel een jaar nodig gehad om de balans te vinden tussen een werkende moeder met een drukke baan en het hebben van een baby en alles wat hierbij komt kijken. Ik vond het veel en pittig, dat werkende moederschap. Ik vond dat eerste jaar echt heftig en moest hier lang mijn draai in vinden. Natuurlijk mede door het weinige slapen, maar mijn PMS-klachten werden ook elke maand steeds heftiger, ik was totaal niet in balans. Dan hoor je van anderen: “Nee hoor, na drie maanden voelde ik me weer helemaal top” maar waarom deed ik er dan een jaar over? Ik werd bijna depressief. Ik was twee weken per maand niet te genieten, dan had ik nog even om bij te komen en dan begon het alweer. Mijn hormonen waren echt totaal verstoord. 

Of meer vrouwen hier last van hadden wist ik niet. Ik denk dat mensen er niet graag over praten als het niet goed gaat en zich groothouden voor de buitenwereld. Het zou toch fijn zijn als we als vrouwen bij elkaar ook aan kunnen geven dat het niet lekker gaat en hier ook meer herkenning en ruimte voor mag zijn. Nu ben ik ben van mezelf heel onderzoekend en wil ik mezelf verbeteren, dus ben ik aan de slag gegaan met mijn hormonen. Gezond eten, bewegen en stress verminderen. Dat scherp hebben is nu meer een ‘way of life’ geworden. Ik weet dat dat goed werkt om (hormonaal) de maand door te komen. Maar ik bleef vaak boos en geïrriteerd en dacht dat dat vooral kwam door de PMS, maar ondanks dat ik hier meer balans in had gekregen, bleef het zeuren?. Er zat nog iets dieper onder. Ik vond het moeilijk om de verbinding te maken. Ik dacht: dit wil ik niet. Ik voelde me een gestreste moeder en bijna continue schuldig. Er zaten gewoon altijd irritaties in mij. Als ik hier geen verandering in aan zou brengen, zou ik een angstige moeder met schuldgevoel blijven. Gedachten als “Ik ben nu echt een slechte moeder, bij anderen is het altijd veel leuker, ik kan niet alles combineren” bleven in mijn nek hijgen. Ik wilde mij verbonden voelen met mijn gezin en een focus samen hebben. Op het werk wilde ik mezelf laten zien en horen en me niet meer bescheiden opstellen. Ik wilde mijn eigen keuzes maken zonder me anders of raar te voelen. Om dit te bereiken had ik dus al heel veel gedaan. Onder andere aan mijn hormonale balans gewerkt en meerdere (spirituele) cursussen gevolgd, maar er bleef altijd iets niet lekker voelen. Om dit te doorbreken heb ik dieper moeten werken aan mijn overtuigingen die diep in mijn systeem aanwezig waren. Als ik niet zou werken aan deze diepere laag en de ‘triggers’ doorbrak die er diep in mij zaten, dan zou het een gebed zonder einde worden. Dus dat is wat ik heb gedaan. Stuk voor stuk ben ik mijn overtuigingen gaan doorbreken. En het gevoel dat ik ‘anders’ ben dat is helemaal weg. Nu is het mijn eigen kracht en wil ik daarvanuit gaan leven, ik heb mezelf geaccepteerd. Daar hoort ook bij dat ik me tegenwoordig rot mag voelen. Dan denk ik: laat maar even komen. Als ik het accepteer dan is het weg. Gevoel wil gevoeld of gehoord of gezien worden. Het is zoals het is. Ook als het niet leuk is, laat het er dan ook maar even zijn. En dat is heel fijn om te ervaren.
Wat ik zou willen meegeven aan mijn dochters over moeder worden. 

Vertrouw op jezelf op je eigen lichaam en vraag hulp als je dat nodig vindt. Gooi al je onzekerheid er ook gewoon maar uit, maar blijf ook wel zelf nadenken over wat je zelf belangrijk vindt. Blijf altijd dicht bij jezelf, je weet uiteindelijk zelf wat het beste voor je is en ga daar niet te veel van weg.

Beanne