Ik ben iemand die stap voor stap leeft en gaandeweg kijkt wat er op mijn pad komt en hoe ik daarmee om ga. Zo dus ook met kinderen krijgen. We waren dertien jaar geleden op rondreis in Australië en daar ontstonden de gesprekken over kinderen. Het voelde als de eerstvolgende juiste stap. Een innerlijk weten waarbij je gewoon weet dat het klopt, zonder logische verklaring. Ik heb bij de geboorte van mijn dochter wel echt op die roze wolk gezeten. Het enige dat ik er lastig aan vond, was dat ik vrij snel weer ben gaan werken. Ik heb dat weleens jammer gevonden. Dat vond ik wel zwaar. Tijdens mijn allereerste zakelijk afspraak nadat ik was bevallen viel me op dat er anders naar me werd gekeken. De man waar ik een afspraak mee had, had geen idee dat ik net was bevallen. Ik kwam binnen en er werd niks aan me gevraagd. Ik was weer gewoon ‘Yvonne werk’. Als je zwanger bent voel je je speciaal. Er hangt er zo’n speciale ‘vibe’ om je heen en je hebt je je kindje altijd bij je. En toen dus niet meer. Tijdens de afspraak gingen mijn borsten ook steeds meer zeer doen. Naderhand, toen ik in de auto zat te kolven, dacht ik ‘waar ben ik mee bezig’? Ik voelde me zo ongelukkig, zo naar. Dit is niet hoe ik het had bedacht. Zit ik hier in de auto te kolven, is dit het? Is dit het, moederschap en werken? Toen ben ik het kolven gaan afbouwen. Als ik op dit moment – 11 jaar later – in diezelfde situatie had gezeten, zou ik waarschijnlijk het werken zijn gaan afbouwen. Destijds stond ik minder in contact met mijn gevoel en luisterde ik nog iets te veel naar ‘hoe het hoorde’. Op het moment van dat kolven in die auto heb ik echt zitten huilen.

Na iets meer als een jaar raakte ik in verwachting van de tweede, een jongetje. Inmiddels was het qua werk al een stuk rustiger, want een van mijn bedrijven had ik verkocht. En een van mijn andere bedrijven runde ik inmiddels met een compagnon, waardoor alles gewoon zou doordraaien in mijn afwezigheid. De zwangerschap verliep goed, afgezien van het feit dat hij heel snel groeide en het vermoeden van zwangerschapssuiker ontstond.

Ik had qua bevalling de verwachting dat het weer hetzelfde zou worden als bij mijn oudste. Heel fijn thuis bevallen. En zo zijn we ook begonnen thuis, maar de baby was gewoon te groot. Hij kon er niet uit. Tijdens de persweeën werd de ambulance gebeld en moest ik naar het ziekenhuis. Ik moest met persweeën de trap af. Dat was heel heftig. Ik wist absoluut niet hoe ik dat voor elkaar moest krijgen. Het ging gewoon niet. De verloskundige zei “Yvonne, je moet nu de trap aflopen anders gaat het mis”. Op dat moment werd ik helemaal helder, ben ik naar beneden gelopen, op de brancard gaan liggen en toen was ik weer ‘out’. Bijzonder is de oerkracht die dan ontstaat. Mijn zoon is uiteindelijk natuurlijk geboren. Hij was ruim vijf kilo. Achteraf zeiden ze in het ziekenhuis: ‘Als we dit hadden geweten, zouden we nooit een natuurlijke bevalling toegestaan hebben’. De bevalling was heftig, echt heel zwaar. Het duurde heel lang voordat ik me weer oke voelde. Ik had veel hechtingen en heb lang pijn gehad. Ik ben met Milo misschien wel drie weken onze slaapkamer geweest. Ik kon de eerste week niet eens lopen van de pijn, maar ik had er ook geen behoefte aan. Ik was er gewoon niet klaar voor, ik kon niet. Heel af en toe ging ik heel langzaam naar beneden voor de visite. Ik kan me nog een moment herinneren een paar weken na de bevalling. Ik zat op een hoge stoel met een kussen anders kon ik niet zitten en ik kon alleen maar denken “rot op waarom gaan jullie niet weg. Ga mijn huis uit. Ga gewoon weg, zout op”. En het idee dat niemand dat aan me kon zien! Het was fijn geweest als mensen het gewoon zagen en dat ik het niet hoefde te zeggen. Dat ze het konden zien aan mij want ik had het zelf ook niet door. En dus bleef ik braaf zitten wachten tot ze eindelijk weggingen. Dat is een rare situatie waar je dan in zit. Achteraf denk ik dat ik een postnatale depressie heb gehad, omdat mijn herstel ook zolang duurde. Bij anderen zag ik hoe ze wel binnen twee weken weer ‘up en running’ waren. Waar ik bij mijn dochter er bewust voor heb gekozen om twee weken boven te blijven, omdat ik dat gewoon fijn vond en dacht: laat de rest maar lekker het regelen ik blijf lekker op mijn roze wolk zitten, was het bij mijn zoon echt omdat ik niet anders kon en ik niemand om heen kon hebben. 

Achteraf kan ik zien dat ik me heel depressief voelde en dat mijn hormonen heel erg uit balans waren. Maar omdat ik het zelf niet door had en ik mezelf groot hield, konden anderen het ook niet doorhebben. En er was niemand die daar doorheen prikte. Er is ook nooit iemand geweest die aan mij heeft gevraagd: hoe gaat het nou echt met jou? Dat was wel fijn geweest want dan ga je het even checken bij jezelf. Jarenlang heb ik zo doorgesukkeld. Ik geloof niet dat mensen om me heen er iets van hebben gemerkt. Dat was niet omdat ik het niet wilde vertellen. Het was eerder omdat ik zelf ook niet echt doorhad wat er met me aan de hand was. Dat is misschien wel de paradox: op het moment dat ik me down voelde, had ik geen behoefte om hulp te vragen, want dan wilde ik het liefst in een hoekje kruipen en alleen zijn. En zodra ik me weer goed voelde, had ik ook geen behoefte aan hulp, want dan voelde ik me gewoon goed. Net als bij een bevalling; achteraf ‘vergeet’ je de pijn. Vaak had ik ook pas naderhand door dat het daarvoor niet goed met me ging. Dan pas kon ik zien: ‘ah, vandaar dat ik de behoefte had om alleen te zijn.’ ‘Ah, vandaar dat ik een kort lontje had’. Dat besef kwam steeds achteraf, zodra ik weer mezelf was. Dit patroon is zo heel lang doorgegaan. In mijn bedrijven draaide ik gewoon mee. Dat ging ook prima, want ik voelde me niet continu slecht en pas wanneer ik alleen was kon ik mijn negatieve gedachten en nare gevoel niet meer negeren en kroop ik onder de dekens. Pas twee jaar later kwam er een doorbraak. Ik zat op dat moment op de bank en hoorde mezelf denken: ‘Ik snap waarom mensen zelfmoord plegen’. 

Niet dat ik het zelf ook wilde, maar ik snapte op dat moment helemaal waarom mensen het denken en voelde zelf ook waarom iemand het wil doen. Ik schrok heel erg van die gedachte. Dat was een wake-up call. Toen dacht ik: “het klopt niet dat ik dit denk. Dit is niet wie ik ben”. Dit was het moment dat ik eruit kon klimmen. Ik kon actie ondernemen. Dat was wel een soort van ontwakingsmoment. Ik doorzag mijn gedachten en dat veranderde alles. In die periode ging ik mijn gevoel ook koppelen aan mijn hormonen. Ik hoopte dat een spiraal zou helpen. Maar naar mijn idee werd het toen allemaal nog heftiger en erger. Die spiraal moest er echt uit van mij. Voor mijn zwangerschappen was ik aan de pil en nu weer aan een spiraal. Ik wilde al die rommel uit mijn lijf. Ik wilde mijn lichaam herstellen, want het klopte niet. In die periode hoorde ik over PMS en toen besefte ik: ‘Wacht eens even steeds als ik ongesteld moet worden dan ben ik depri.’ Langzaamaan vielen puzzelstukjes op hun plek.

Op dat moment had ik niemand in mijn leven die zich in die wereld begaf  en mij kon uitleggen wat er was gebeurd. Niet qua hormonen en niet qua bewustwording. Ik ging van heel diep, naar ‘sky high’. Ik zie het als een elastiek dat op een gegeven moment losschiet. Als een elastiek heel diepgaat kan ‘ie ook heel hoog omhoogschieten. Het duurde nog zeker wel een jaar of drie voor die mensen wel kwamen. Ondertussen ging ik zelf aan de slag.

Aan de ene kant ging ik uitzoeken wat ik kon doen om mijn hormonen meer in balans te krijgen. En aan de andere kant ging ik actief aan de slag met mijn persoonlijke groei. Vanuit mijn ondernemerschap had ik al veel boeken gelezen over leiderschap en groei. Dat moment op de bank was het startmoment om deze kennis ook daadwerkelijk toe te passen in mijn leven. Niet alleen maar erover lezen en het erover hebben maar het stukje persoonlijk leiderschap echt toe gaan passen. Ik ben daardoor mezelf steeds meer vragen gaan stellen als ‘wat heb ik nodig? Wat past bij mij?’ Dan ga je vanzelf meer naar binnen. Ik ben steeds bewuster geworden, doordat ik de spirituele kant opging en meer mijn ego leerde kennen. Doordat ik steeds meer leerde over mijn ego en dit ging herkennen en ernaar kon kijken en observeren ging ik dus ook de depressieve gedachten bekijken en observeren. En hierdoor deze niet meer voor de waarheid aanzien. Ik heb mijn kennis omgezet in wijsheid om mezelf eruit te halen. Echt toepassen en niet alleen maar weten hoe het zit.

Als je er helemaal in mee gaat, dan ben je je gedachte. Ik had daar al veel over gelezen en steeds was het een conceptueel idee; natuurlijk ben ik mijn gedachten niet. Ik begreep het heel goed, maar dat klikte op de één of andere manier niet. Wat het echt diep in de essentie betekende, daar kwam ik pas achter toen ik ermee aan de gang ging om uit dat diepe dal te komen. Vanaf dat moment op de bank ben ik in beweging gekomen en zo kon ik er langzaam uitkomen.

Voor mij was het boek waarin alles klikte het boek van Eckhart Tolle, ‘Een Nieuwe Aarde’.

Daarvoor had ik al heel veel over het boek gelezen, maar ik had steeds het idee: er zit hier een kern onder. Ze zeggen eigenlijk allemaal exact hetzelfde maar er zit daar iets onder maar ik kom er niet bij. Er zit daar een bepaalde bron maar wat die bron is dat zegt niemand ze draaien er allemaal een beetje omheen. En dat kwartje viel bij mij bij Eckhart Tolle. Toen ik dat boek las, dacht ik: dit is de essentie. Sindsdien staat alles open en voel ik mijn lijf. Nu heb ik het gevoel dat ik ‘het ‘doorheb. Dat ik het leven doorheb en nog steeds is daar veel in te leren. Ik voel het steeds een laagje dieper.

Door persoonlijke groei heb ik geleerd hoe ik mijn beperkende overtuigingen om kan buigen naar meer helpende gedachtes. Dat zit alleen nog steeds op ego-niveau, op persoonlijkheidsniveau. Als je negatieve gedachten hebt, en deze gaat veranderen naar positievere gedachten, dan maak je er gewoon een meer helpend ego van in plaats van een beperkend ego. Door mijn spirituele groei die daarna kwam, kon ik nog een laag dieper; voorbij al die gedachten en overtuigingen. Of ze nu positief of negatief zijn: beide zijn een verzonnen verhaal, een illusie. Ik kom nu steeds meer in contact met mijn ware essentie waardoor ik verander van binnenuit. Eigenlijk is het niet eens veranderen; het is eerder dat ik steeds meer inzie wie ik werkelijk ben. Dat heeft er altijd al gezeten, maar ik kon er geen contact mee maken doordat het afgedekt werd door alle gedachten van mijn ego. Tegenwoordig lukt dat wel en die wake-up call was daar een belangrijk onderdeel van. Ik heb me dan ook nooit voor die nare periode geschaamd. Ik had het gewoon zelf niet door. Het heeft me heel veel gebracht om de donkere kant te zien.

Die negatieve gedachten zijn er soms nog steeds. Maar ik word er nu niet meer in meegezogen naar een diep dal. Ik herken ze eerder en weet wat er aan de hand is. Ik kan er nu met compassie naar kijken en ze voorbij laten gaan. De ene keer lukt dat beter dan de andere keer. Dat blijft een continu leerproces. Een proces wat ik machtig mooi vind, omdat ik hierdoor heel bewust leef en niet meer op de automatische piloot mijn leven leef.

Wat ik mijn eigen dochter wil meegeven over moeder worden.

Blijf continue checken bij jezelf: wat zijn mijn waarden en leef ik hiernaar? Als je moeder wordt, komen er nieuwe verwachtingen vanuit de maatschappij die je zult voelen. Dat gebeurt niet bewust dat is er gewoon. Dus blijf trouw en ken je eigen kernwaarden, ken je eigen zielsverlangen en leef daarnaar. Ook in omgang met je kinderen. Als jij echt voelt dat je fulltime mama wilt zijn, want die mogelijkheid is er in jouw leven, dan moet je dat gewoon doen. Blijf trouw aan jezelf. Kijk niet naar hoe ik het heb gedaan hoe je nichtjes het doen of andere vrouwen in je omgeving. 

Yvonne