Ik keek niet uit naar het moederschap. Ik was eigenlijk heel erg bang voor het moederschap Dacht dat kan ik niet. Nu zit in een fase waar ik weet, ik ben goed genoeg en de ene dag gaat het prima en dag andere dag gaat het ruk. En dat is prima ik laat het allemaal gebeuren. Ik blijf het gewoon proberen.

In mijn twintiger jaren heb ik erg naar mezelf gezocht wie ben ik nou. Het gevoel niet goed genoeg te zijn was hierin mijn grootste drijfveer. Ik zat professioneel totaal op de verkeerde plek waardoor ik continue aan mezelf twijfelde. “Ik ben niet slim ik heb maar een mbo-opleiding”. Allemaal overtuigingen die mezelf zo belemmerde in mijn dagelijks functioneren en ik geloofde er zelf ook echt in. Ik kende mezelf erg weinig waarde toe zeg maar. En toen werd ik moeder. Tijdens mijn zwangerschap zat ik op een enorme roze wolk en genoot ik echt. Toen ik moeder werd nam mijn instinct het over. Gingen dingen heel erg automatisch. Maar ik was wel steeds op zoek naar hoe doe ik dit dan? Ik had geen echt voorbeeld gekregen. Gelukkig had ik veel steun aan mijn vriendinnen die me erdoorheen hebben geloodst. Het eerste jaar beleefde ik echt wel een roze wolk dit ervaarde ik vanuit de hormonen dat merkte ik heel erg. Ik ben na 9 weken 4 dagen gaan werken. En Phyllan was echt supermakkelijk en het ging goed. Tot hij 1 werd en ik dacht, wat is dit? Wie ben jij? Hoe ga ik met jouw persoonlijkheid om? En met die van mij met mijn eigen onzekerheden nog steeds op de achtergrond. Dat was echt een enorme uitdaging. 

Zo’n baby is leuk en lief en doet wat het moet doen maar als het een beetje meer karakter krijgt gaat je eigen onzekerheid hier ook een rol in spelen. Ik dacht altijd zo problemen moet je oplossen en zo ging ik eigenlijk ook om met mijn zoontje. Als een object we hebben een probleem en dat gaan we even oplossen. 

Doe maar even een boekje en dat ga ik doorlezen van voor naar achteren en even toepassen maar ja dan heb je nog emoties die tussendoor komen en de boel in de war gooien. En als daar heel veel druk bij komt kijken dan valt dat boekje ook gewoon ergens in de plee zeg maar… En daar kwam het gevoel niet goed genoeg te zijn weer en kon ik weer van voren af aan beginnen.

Ik ben van nature een perfectionist als ik zag dat andere moeders met kinderen het een soort van perfect deden in mijn ogen kon ik daar heel veel last van hebben. In 2016 heb ik tegen een burn-out aangezeten toen ben ik verwachting geraakt en vanaf dat moment ben ik een beetje geleefd. Moederschap vond ik best wel pittig. Hoe ga ik nou zo’n wezentje opvoeden als ik niets een weet hoe ik zelf moet functioneren? 

Eigenlijk heb ik de eerst drie jaar van Phyllan zijn leven niet heel bewust meegemaakt. Ik heb het me allemaal als het ware laten overkomen. Om hier verandering in te brengen ben ik op zoek gegaan naar mijn eigen overtuigingen. Waar komt die depressie vandaan, waarom vind ik mezelf niet goed genoeg? 

Ik was op een punt aangekomen dat ik mezelf moest helpen. Ik werd gek van mezelf, ik wilde de chaos uit mijn hoofd halen. Ik was bang om weer in depressie te raken en niet meer verder te willen leven. 

Ik was continue geïrriteerd, gefrustreerd, ongeduldig, onzeker, boos noem het maar op. Dat is niet wat ik wilde. Ik wilde mijn kindje normen en waarden meegeven en een gelukkig leven geven met een gelukkige moeder. Niet kortaf zijn tegen hem en geen geduld hebben. Dit was niet wie ik wilde zijn!

Door deze stap te hebben gezet heb ik mezelf bevrijd van heel veel gedachten spinsels. Dat erkennen en doorbreken gaf zoveel verlichting in mijn dagelijks functioneren naar Phyllan. Ik werd zachter, ik werd liever, ik had meer energie naar hem toe en Ik werd niet meer depressief tijdens de maandelijkse hormonale schommelingen. Wat me achteraf het meeste bij is gebleven is dat ik bang was voor een donkere schaduw die mijn leven beïnvloede. Die angst had zo’n impact op mijn leven. En ik heb daar nu gewoon helemaal geen last meer van. Ik ben niet bang meer in het donker of om alleen te zijn. Achteraf zie ik hoe knel ik mezelf had gezet met deze angst. Die zat zo knel. Nu deze enorme angst weg is, is de control freak van heb ik jou daar ook een heel stuk minder. Als ik nu terugdenk aan de overtuigingen die ik had moet ik om sommige lachen en bij andere denk ik huh, waar heb je het over? Nog steeds heb ik een bepaalde lifestyle waar ik bewust ben van wat ik eet en hoe ik met stress en drukte omga. Dit heeft een enorme invloed op mijn hormonen en daar ga ik heel goed op. Vooral het weten van de seizoenen van de cyclus heeft enorm veel bijgedragen. Ik weet precies wanneer ik in welk seizoen zit. Soms denk ik ja we zitten in the dark spot daar moet ik even doorheen en daar kon ik hiervoor geen vrede mee hebben omdat ik het me niet bewust was maar dat kan ik nu wel. Dat ik gewoon even niet te genieten ben. Dat ik hier bewust van ben geworden geeft mij heel veel rust. Mijn man merkt dat ik thuis een weekje uit sta of ik geef aan kijk even uit ik ben even scherp en zo geef ik heel goed mijn grenzen aan. Het geeft perspectief om te weten dat het weer overgaat. Voor ons beide. Ik heb echt een reis afgelegd vanaf dat ik moeder werd tot aan nu. En ik weet dat ik er nog niet ben maar dat is ok. Ik weet dat ik nog heel veel uit mezelf kan halen. En ik zit nu in dat stukje van goed wat ga ik dan uit mezelf halen? Hoe dat weet ik nog niet. Dat probeer ik niet te veel in te vullen maar te laten ontstaan.

Phyllan is het beste wat me overkomen. Ik vind 4 zo’n leuke leeftijd wel pittig maar zo leuk. Zijnde het niet dat ik elke dag een spiegel voorgehouden krijg. Mijn onzekerheden zie ik gespiegeld in zijn gedrag. En dat is soms nog wel een stugge hoe daar mee om te gaan

Je gaat jezelf steeds meer waarde toekennen. Dat is een ongoing proces. Daar zou je voor moeten kiezen met vooruit lopen en ik wil mijn kind graag een goed voorbeeld geven. En met dat je dat doet moet je ook voor jezelf zorgen want je bent net zo belangrijk. Ik heb nergens spijt van. Ik ben wie ik ben en ik leer met vallen en opstaan. Schuldgevoel is al heel lang verleden tijd

Er is een tijd geweest dat ik me schuldig kon voelen.

Alles waar ik doorheen ben gegaan. Zijn onzekerheden zijn die van mij geweest. Dat is nog wel een struggel hoe ga ik daar nu nog mee om. Ik kan er zelf wel nog onzeker van worden als ik niet weet hoe ik hem kan helpen. Dat dat hoort prima bij zijn leeftijd en toch zie ik ook oude onzekerheden van mezelf. Tegelijkertijd realiseer ik me ook dat mijn kind zijn eigen lessen heeft te leren. Tuurlijk ze pakt hij ook de onzekerheden maar hij pakt ook de krachtige eigenschappen over doordat ik nu het goede voorbeeld geef en aan mijzelf te werk en te laten zien dat het niet allemaal perfect hoeft. Ook mama heeft het soms even niet op een rijtje, maar ik neem wel de verantwoordelijkheid voor mijn eigen geluk. Ja het zijn mooie spiegels. 

Tuurlijk er zijn nog wel struggels maar ze worden niet meer beïnvloed door mijn emoties ik ben rustiger sta meer in contact met mezelf en voel me zekerder.

Als er één ding is dat ik zou willen meegeven is het wel: laat al je overtuigingen los die op je pad komen op het moment dat je moeder wordt. Als je denkt ik weet het nu echt niet meer. Alles dat op je pad komt laat het los. Ik weet het, het is zoooo moeilijk. Maar blijf gewoon ademhalen en proberen en lukt het nu niet dan is er morgen nog een dag! En Google is echt niet goed. Blijf ver van deze zoekmachine. Je vindt perfecte verhalen maar je vindt ook de meest verschrikkelijke verhalen. Vertrouw je moederinstinct!